Een touwtje voor mijn ziel – zieleroerselen voor Artproject 2023

Waarom ik wol aan het spinnen ben?
Mijn antwoord is praktisch:
Ik vergaar materiaal voor mijn volgende kunstproject in het Boetje van Klemat.

De voorbijganger is tevreden met het antwoord.

Ik niet.
Ik denk, ik lieg!

Nee, niet echt,
ik ben inderdaad al materiaal aan het verzamelen voor volgende kunstinstallatie,
maar er is een motief dat dieper ligt:
ik ben van de wijs.
Ik ben de draad kwijt.

Ik ben aan het verdrinken in boze en angstige emoties.
Help!

Dan een oude vertrouwde, liefdevolle geduldige stem:
“Kom tot mij”, zegt de schapenwol die rondom mij aanwezig is,
die dagelijks op vier voeten om mij heen scharrelt.
“Pak mij op en verbind je”.

Zo simpel?
Yep, zo verschrikkelijk simpel start een nieuw project.
Ik pak haar op, zoals ik in 2012 deed.
[een wol project dat uitgroeide tot mijn eerste installatie in 2013, getiteld ‘A Giant Dress’ in die boet van Ruud, zie foto]
Ik neem haar in mijn armen en verbaas mij opnieuw om haar zachte kwaliteit.
Maar vooral: haar transformatie!

Ruwe wol, wordt door een eenvoudige gebaar, met hulp van handen en een spinnenwiel, een eindeloze draad.
Een draad waarmee ik me kan verbinden.
Een touwtje voor mijn Ziel:
“Kom terug! Kom terug!” 

Langzaam en voorzichtig haal ik haar binnen door mijn focus te richten op de draad,
die onder mijn vingers ontstaat. Een grillige draad. Een grafische. Pluizig. Maar vooral zacht.

Zacht en oersterk.
Dat is voor mij de betekenis van zachtmoedigheid.
Er is een zekere moed voor nodig om zacht te blijven,
wanneer emoties je overmannen en de Geest het liefst wilt uithalen
en je laat Vechten, of je doet Verlammen, je laat Vluchten. Wie kent het niet?

Terwijl Zielskapje in de gelijknamige expositie haar ‘werk’ doet,
pak ik het volgende idee met beide handen aan.
Dat opkwam voordat ik er erg in had,
[dank u Kairos, vermomd in schapenwollen kostuum, meh!]
Iemand blies mij omver, mijn ziel schrok, koos het hazepad en verdween met de noorderzon.

Zo voelde het: een zielloos lichaam, leeg, koud, verloren en verlaten.
Maar ik had mijzelf verlaten.
En zocht een plek om terug te keren.

Precies zulke plekken wil ik scheppen met mijn kunst:
Een baken waar de ziel kan terugkeren.
Waar het hoofd niet zo zijn best hoeft te doen om te be’grijpen’.
Waar het lichaam pas op de plaats kan maken:
“Ga zitten en kom nog es wat dichterbij mij”, zegt de Wolf tegen Zielskapje.

Dichter bij jezelf komen.
Samenvallen van de Ziel met Lichaam en Geest, en vooral ook
met Aarde, Wind en … [in 2023] Schapenwol.

Voor nu: gestaag materiaal bijeen brengen.
Daar heb ik nog de hele winter voor.
Wat? De winter? Meid, het is net zomer!

O ja.

Ik mag ook genieten van de zon, de zee en het lang, lange licht.
Het is daarom dat expo ‘Zielskapje’ in die voormalige schapenschuur,
op het Oude Land van Den Hoorn [het Klemat]
buiten museumtijden open is: gewoon totdat het donker wordt!
En als het hek dicht is mag je er over heen stappen.

Voor nu, wens ik je een mooie, liefdevolle zomer.

Misschien zie ik je bij Zielskapje, misschien zien we elkaar in de zee,
Misschien ontmoeten we elkaar zomaar, ergens, wanneer ‘onze’ Tijd en de Ruimte samenvalt.

Tot dan!
sprankelende groet van Hendrikje
Zomer 2022